09. ,,Wyznanie"

09. Wyznanie

Obudziłam się w szpitalu. Zgadnijcie, kto leżał obok mojego łóżka? Austin! Cały zapłakany! 

- Austin... - wyszeptałam.

- Ally... - odpowiedział szeptem.

Przez chwilę panowała cisza. Wreszcie odezwałam się: 

- Co się dzieje?

- Jesteś w szpitalu - zaczął mi tłumaczyć.

- Wpadłaś pod samochód. Miałaś poważną operację prawej nogi. Przebiegła bez komplikacji, ale wciąż istnieje ryzyko amputacji... 

Nie mogę w to uwierzyć! Amputacja? Jak to?! Dlaczego?! Dlaczego ja?! 

- Nie chcę... - powiedziałam z płaczem i wtuliłam się w blondyna.Rozpłakałam się. Nie chciało mi się żyć. Nie chcę... Nie chcę... Tylko te myśli wiecznie krążyły mi po głowie. 

W końcu oderwałam się od Austina. Położyłam się. Byłam wdzięczna, że jest ze mną... Przy mnie.

- Muszę Ci o czymś powiedzieć, Ally - powiedział. Przestraszyłam się. Okropnie. Czy coś jeszcze? Wpadłyśmy pod auto z Avril? Ona... straciła dziecko?! Bałam się jak cholera (sorry za wyrażenie - od aut.). 

- Ja się w... w Tobie... zakochałem - powiedział (i tu powinnam zakończyć rozdział - od aut.). 

Nie mogłam w to uwierzyć. Chłopak, w którym kochałam się od miesiąca, wyznaje mi miłość. Jej...

- A... Austin... Bo, wiesz... Ja w T-tobie... też... - odpowiedziałam. Ugh, nie wyszło to za dobrze. 

Chłopak uśmiechnął się przez łzy.

- A więc... Ally... Czy zostaniesz... m-moją... dziewczyną? - wtedy byłam nieziemsko szczęśliwa. 

- Jeszcze się pytasz? - zapytałam (to chyba niezgodne z zasadami j. polskiego - od aut.). 

- Oczywiście, że tak! 

Blondaś uśmiechnął się.

Wtedy... nie uwierzycie... pocałowaliśmy się! Magia! Czułam, jak kwartylion motyli unosi mi się w brzuchu. To było cudowne! Magiczne! Chyba najpiękniejsza chwila w moim życiu.

Całowaliśmy się jakieś 15 sekund. W końcu zabrakło nam powietrza w płuach, więc musieliśmy przestać. 

- To było piękne... - powiedziałam.

- Też tak myślę - powiedział mój chłopak. Mój chłopak! Ale to pięknie brzmi...

W tej chwili weszła pielęgniarka.

- Czas odwiedzin się skończył - powiedziała. 

- Proszę wyjść. 

Austin wstał, szepnął mi do ucha: 

- Kocham Cię.

I wyszedł. A za nim pielęgniarka.

- Ja Ciebie też - powiedziałam do siebie.

*Tydzień później*

Wczoraj wyszłam ze szpitala. Ryzyko amputacji minęło. Byłam szczęśliwa z Austinem. Tak bardzo szczęśliwa. Tak strasznie szczęśliwa, jak nigdy. Wreszcie mam chłopaka. Chłopaka, o którym zawsze tak strasznie marzyłam. W dzieciństwie bałam się, że nikt mnie nie pokocha. W ogóle nie miałam przyjaciół. Dopiero na wakacjach w Buenos Aires poznałam Ludmiłę, Tomasa i Violettę. To oni pokazali mi ten wspaniały, lepszy świat, dali nadzieję, miłość, przyjaźń, bezpieczeństwo i - co najważniejsze - poczucie, że jestem dla kogoś ważna. Kocham ich. Niemalże tak bardzo, jak Austina.

I co, jak co - trzeba wszystkim o tym opowiedzieć. Weszłam do pokoju Avril. Akurat grała i śpiewała: 

You say you don’t want anyone who sleeps late

You don’t want anyone who wastes time

The way that I do when I dream my days away

You think you’re so fantastic

You can treat anyone like were made of plastic and I

Don’t know what it is that you want

But I hope it’s not me, yes, I know it’s not me

Cause I won’t say sorry for being who I am

and I don’t wanna hear no explanations

no I won’t say sorry for feeling what I feel and

I don’t wanna meet your expectations oh no oh sorry

For laughing like a child, for dancing like a stripper, 

For sleeping in the sand, for being who I am

So you wanna save me

You’re so fake and I’m so lazy,

I don’t belong where you would take me

So keep your mask on though the oxygen won’t come

Hey, you’re scared I might get to you but it’s like everyone

Can see right through you and I

Don’t know what it is that you want

But I hope it’s not me, yes, I know it’s not me

Cause I won’t say sorry for being who I am

And I don’t wanna hear no explanations

Yeah, I won’t say sorry for feeling what I feel

And I don’t wanna meet your expectations oh no oh sorry

For laughing like a child, for dancing like a stripper,

For sleeping in the sand, for being who I am

No I won’t say sorry and I don’t wanna hear no explanations oh 

I won’t say sorry and I don’t wanna meet your expectations oh no oh sorry

For laughing like a child, for dancing like a stripper,

for sleeping in the sand, for being who I am

For being who I am, for being who I am, no I won’t say sorry

(Gianna Charles - Won't say sorry tekst tekstowo.pl). 

Pewnie była wkurzona na Patricka. Cieszę się, że zamiast smutku odczuwa złość. Nie jest wcale zdołowana. I dobrze.

- Hej, Avs - powiedziałam.

- O, cześć siostra - powiedziała.

- Co tam?

Usiadłam przy niej.

- Mam chłopaka.

Avril uśmiechnęła się?

- Naprawdę?

- Tak. Jestem taka szczęśliwa, że mam ochotę wejść na dach jakiegoś wieżowca i krzyczeć ,,Mam chłopaka!" - roześmiałam się. 

- To Austin? - spytała siostra podejrzliwie.

- Tak - uśmiechnęłam się.

*2 dni później*

Wszyscy już wiedzą. Avril, Trish, Ludmiła, Dez, Tomas, Violetta. Każdy wie, że jesteśmy parą. Moi i jego rodzice - na szczęście - akceptują nasz zwiazęk. Jestem taka szczęśliwa! Z Austinem.